Dikur lypnin për varfërinë se kishin dashurinë, sot lypin për dashurinë se nuk kanë varfërinë

Njeriu, thonte Aristoteli, nuk mund të jetojë me vetveten. ai që jeton vetëm është ose zot ose djall, por meqenëse nuk është asnjë nga të dyja, ka nevojë për njerëz të tjerë.
Fatkeqësia më e madhe sot është se nuk dimë të dhurojmë dashuri, nuk dimë ta çmojmë atë, nuk dimë ta falenderojmë njeriun e zemrës në mënyrën e merituar, e kemi humbur sensin e të dashuruarit, të dashuruarit me jetën në radhë të parë dhe ma ata që na rrethojnë.
Vështirë se mund të gjesh kristale dashurie në ditët e sotme. Pse vallë ngurtësia dominon kaq shumë në zemrat e njerëzve ? Një realitet shumë i vrazhdë ky i sotmi, hedh sytë rreth e rrotull e ajo çka shikon është shumë kontradiktore. Duket sikur zemrat kanë ngrirë, e nuk ka vend për dashuri. Njerëzimi po tundohet shumë nga vlerat materiale, duke menduar se po të kesh ato ke gjithçka, dhe në një farë mase është e drejte, por kur nuk zemra nuk rreh trupi nuk mbijeton shumë dhe kjo çon drejt shkatërrimit.
Dikur lypnin për varfërinë ,se kishin dashurinë, sot lypin për dashurinë se nuk kanë varfërinë. Jeta e njeriut lodhet çdo ditë. Na forcohet mendimi se jetojmë të varfër në një botë të pasur. Por kjo është varfëri shpirtërore.